Οι εκλείψεις της Ιούς, ενός φεγγαριού του Δία είχαν προταθεί από το Γαλιλαίο, σαν χρονόμετρο για εκείνη την εποχή, γιατί συμβαίνουν συχνά (κάθε 1,77 μέρες). Ο Γαλιλαίος υπέθεσε ότι η κίνηση θα είναι περιοδική και ότι θα μπορούσαν οι ναυτικοί να βρίσκουν τον ακριβή χρόνο στρέφοντας ένα τηλεσκόπιο προς το Δία. Μόλις 70 χρόνια όμως αργότερα ένας άλλος αστρονόμος, ο Δανός Ole Roemer, ανακάλυψε ότι οι εκλείψεις της Ιούς δεν είχαν την αναμενόμενη περιοδικότητα. Ο Roemer, το απέδωσε αυτό, όπως θα δούμε παρακάτω στη διαφορετική διαδρομή που είχε να καλύψει κάθε φορά το φως από την Ιώ για να φτάσει στη Γη κι έτσι υπολόγισε το 1676, τη ταχύτητα του φωτός και τη βρήκε 220.000 km/sec, δηλαδή 26% μικρότερη από τη αποδεκτή σήμερα τιμή της. Η μέθοδος που ακολούθησε θεωρείται σήμερα σωστή, το δε λάθος του οφείλεται σε ανακριβή αστρονομικά δεδομένα. Συγκεκριμένα, το 1676, η μέση ακτίνα της τροχιάς του Δία θεωρούνταν αρκετά μικρότερη απ’ ότι θεωρείται σήμερα.