Twee tonen die nauwelijks van elkaar verschillen ervaren we als heel onaangenaam.[br]Maar hoe ziet de grafiek van zo een trilling er uit?

Wanneer een la (220 Hz) samenklinkt met geluidstrilling van 216 hoor je een zweving.[br][i][b]Met de optelregel voor het optellen van sinussen, kan je de som schrijven als een functie met twee factoren: een sinusfactor en een cosinusfactor.[/b][/i][br][list][*]De[b] sinusfactor[/b] is de snelle trilling met een frequentie van 218 Hz (het gemiddelde van de twee).[br]  Het is deze factor die de toonhoogte bepaalt, net iets lager dan de la van 220 Hz.[br]  Merkwaardig is dat je dus geen twee aparte tonen hoort, maar slechts één toon.[br]- Deze sinusgrafiek lijkt te trillen tussen de twee cosinusfuncties [color=#ff0000][b]g[sub]1[/sub][/b][/color] en [color=#0000ff][b]g[/b][/color][sub][color=#0000ff][b]2[/b][/color] [/sub]= [color=#ff0000][b]- g[sub]1[/sub][/b][/color].[/*][*]De functie g[sub]1[/sub] vinden we terug als de [b][i]cosinusfactor [/i][/b]van de somfunctie.[/*][/list]  Ze heeft een veel grotere periode dan de sinusfunctie die de toonhoogte bepaalt.[br]  Deze factor speelt de rol van amplitude.[br]  De absolute waarde van de cosinusfactor neemt 4 keer per seconde de maximale waarde 2 aan.[br]  Omdat de amplitude van de toon die we horen verandert, horen we zwevingen in de toonsterkte.[br]  [b]Het aantal zwevingen per seconde is gelijk aan het frequentieverschil[/b].[br]  Hoe kleiner het verschil tussen de twee tonen, hoe trager dus deze zwevingen.[br]  Gitaarsnaren of orgelpijpen kan je stemmen door deze zwevingen weg te werken.