De omtrek en de kromming van een koepel varieert met de hoogte. Je kunt niet op elke hoogte evenveel gelijke sterren naast elkaar plaatsen. Hiervoor bedachten ze een vernuftige techniek, die ze zowel langs de buitenkant als de binnenkant konden gebruikten.[br][list][*]In de top van de koepel plaatsten ze een ster, vaak 12- of 16-hoekig.[/*][*]Van daaruit naar beneden deelden ze de koepel op in stroken van gebogen driehoeken, evenveel als de hoeken van de ster in de top. Deze gebogen driehoeken werden als eenheidstegel gebruikt over heel de koepel.[/*][*]In elke gebogen driehoek werden van boven naar onder sterren geplaatst. De veranderende breedte van de koepel werd opgevangen door sterren te plaatsen met meer of minder hoekpunten. Zo kon men de lengte van de lijnstukjes op elke ster gelijk houden en toch grotere en kleinere sterren creëren[/*][*]Rij per rij werden overgangsvormen gebruikt om de sterren met elkaar te verbinden. Hierbij was het de kunst om zo weinig mogelijk verschillende vormen te gebruiken en geen hoeken en vormen die de visuele indruk van de hele koepel verstoorden.[/*][/list]

De binnenkant van de koepel van de Vrijdagmoskee in Yazd vertoont een oplossing met rijen van sterren. In de top staat een 16-hoekige ster. Naar onder zie je rijen van 16 sterren, achtereenvolgens 4-, 5-, 6 en 7-hoekig.

In onderstaande afbeelding zie je hoe de afnemende kromming van de koepel overeenstemt met sterren met een afnemend aantal punten.

Het verdelen van de koepel in 16 sectoren resulteert in een 16-puntige ster bovenaan in de top van de koepel.