Het bijzondere aan Hanking en zijn artikel is dat hij de eerste is die zich niet beperkt tot het schetsen van de patronen die hij ziet, maar dat hij met een wetenschappelijke blik kijkt en de meetkundige opbouw van de motieven onderzoekt.[br]Hij beschrijft hoe hij op een dag in de donkere ruimte van een verlaten badhuis op een halve koepel een lijnpatroon ziet dat veelhoeken bepaalt. Hij merkt dat deze veelhoeken de eigenlijke basis vormen van het uiteindelijke decoratieve patroon en noemt ze 'Polygons in contact' (PIC). Hij beschrijft de werkwijze als volgt:[br][list][*]Overtrek het oppervlak dat je wil decoreren met een netwerk van PICs.[/*][*]Trek door het middelpunt van elke zijde van elke veelhoek lijnen die elkaar snijden als een letter X.[/*][*]Deze lijnen lopen door tot ze andere gelijkaardige lijnen snijden. Dit vervolledigt het patroon. [/*][*]Verwijder nadien de originele constructielijnen, zodat het patroon overblijft zonder enig zichtbaar verband met de manier waarop het geconstrueerd werd.[/*][/list]Hankin vermoedt dat de artiest misschien vergat de lijnen uit te vegen omdat de ruimte vrij donker is en besluit met de bedenking dat het door deze vergetelheid is dat we drieënhalve eeuw later een inzicht krijgen in een vergeten kunst.